Κριτική από τα μέσα: η αποτυχία των ΜΜΕ
από Μαρίνα Δεμερτζιάν στις 20/06/2012
Στα δημοσιογραφικά γραφεία, την επομένη των εκλογών της 6ης Μαΐου, οι συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν για το πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη Χρυσή Αυγή. Γελούσαμε με το εγέρθητω- εγέρθητι. Η κυρίαρχη άποψη ήταν πως αν τους προβάλαμε, ο κόσμος θα καταλάβαινε ποιοί πραγματικά είναι και θα τους απέρριπτε.
Αμέσως μετά, οι ρατσιστικές επιθέσεις, που σύμφωνα με τους ίδιους τους μετανάστες είχαν ατονήσει για 2 μήνες πριν τις εκλογές, όχι μόνο πύκνωσαν αλλά και έγιναν εξαιρετικά βίαιες, δολοφονικές. Πάτρα, Μετρό Ομόνοιας και Αττικής, Πειραιώς, Νέος Κόσμος, Πέραμα, και ξανά Μετρό, Χανιά, ο κατάλογος συνεχώς διευρύνεται.
425.980 Έλληνες ψηφοφόροι δεν σοκαρίστηκαν. Ξαναψήφισαν τη Χρυσή Αυγή.
Ο Νίκος Μιχαλολιάκος και τα παλικάρια του παρέλασαν από τις τηλεοράσεις και βγήκαν αλώβητοι. Σχεδόν άνευ εξαιρέσεων αντιμετωπίστηκαν από αδιάβαστους δημοσιογράφους, που πίστευαν τόσο πολύ στην κατωτερότητα του συνομιλητή τους, που δεν έκαναν καν τον κόπο να προετοιμαστούν. Δεν κάλυψαν επαρκώς τις ακροδεξιές επιθέσεις και δεν τον ανάγκασαν να πάρει θέση.
Πολλοί σπεύδουν να εξηγήσουν το γεγονός με θεωρίες συνωμοσίας: η ΧΑ είναι η έσχατη εφεδρεία του συστήματος κοκ. Ανοησίες. Απλά τα ΜΜΕ και κυρίως τα τηλεοπτικά, έχουν χάσει την επαφή τους με την κοινωνία, δεν ξέρουν ούτε πώς να την ακούσουν, ούτε πώς να της μιλήσουν.
Ο προεκλογικός αυτισμός των δημοσιογράφων, δεν τους επέτρεψε να αντιληφθούν ούτε τη συχνότητα, ούτε την οξύτητα των επιθέσεων (όσο ήταν απλά ξυλοδαρμοί δεν ήταν καν είδηση, ήταν σαν να κάνεις βίντεο για ακόμα ένα νεκρό στο Ιράκ). Ένα ρεπορτάζ για την ρατσιστική βία, δεν είναι δύσκολο, είναι όμως χρονοβόρο. Πρέπει να βρεις τα θύματα, να τα πείσεις να μιλήσουν, ενώ αν δεν γίνει καταγγελία, δεν υπάρχει καν ενημέρωση από την αστυνομία. Το πογκρόμ στην Πάτρα, ανέδειξε όλη την αμηχανία των δημοσιογράφων. Καλύφθηκε λίγο πολύ σαν τις εξεγέρσεις για το ΧΥΤΑ στην Κερατέα. Στις περισσότερες εικόνες, οι συμπλοκές ήταν μεταξύ αυτών που πολιορκούσαν τους μετανάστες και τους αστυνομικούς.
Απ’όλες τις επιθέσεις της ΧΑ, η μόνη που προβλήθηκε ευρύτατα, ήταν τα χαστούκια και οι γροθιές του Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλη. Το σύνολο των τηλεοπτικών ΜΜΕ επιτέθηκε με σφοδρότητα στην Χ.Α. Η κριτική τους όμως έπεσε στο κενό. Αφενός γιατί κουβαλούσαν τη ρετσινιά πως επεδίωκαν ένα σώου, αν και όχι τόσο βίαιο. Αφετέρου γιατί τα «χτυπήματα» στην ΧΑ ήταν από αστεία έως εξοργιστικά: αφ’ υψηλού αναλύσεις που εξίσωναν τις μούντζες και τα γιαουρτώματα με μπουνιές και μαχαιρώματα και ρεπορτάζ για τη διγλωσσία του Νίκου Μιχαλολιάκου, αρχηγού ενός κόμματος, που απευθύνεται σε ψηφοφόρους που δεν τους νoιάζουν πια τα λόγια, θέλουν δράση.
Οι δυνητικοί και πραγματικοί ψηφοφόροι της ΧΑ αντιμετωπίστηκαν είτε ως άλλοι «αγανακτισμένοι», τσουβαλιάζοντας και αμαυρώνοντας έτσι το κίνημα της πλατείας Συντάγματος, είτε με ένα σνομπ ανειλικρινές καλόπιασμα ως παραστρατημένα θύματα. Η εξήγηση, η δραματική επιδείνωση της ποιότητας ζωής ολόκληρων συνοικιών, προβλήθηκε ως άλλοθι.
Δεν ήταν μόνο η ανικανότητα των ΜΜΕ να αναδείξουν τις εγκληματικά ρατσιστικές πρακτικές της ΧΑ, που ευθύνεται για τον εκφασισμό μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Αντανακλά όμως, την υποκρισία μεγάλου μέρους του πολιτικού συστήματος , που απερίσκεπτα ανακύκλωνε επί το κοσμιότερο ρατσιστικές κορώνες, την ανικανότητα του να αντιληφθεί τι συμβαίνει στην κοινωνία και την εκ των υστέρων ενοχή για την εγκατάλειψη των κατοίκων των υποβαθμισμένων περιοχών του λεκανοπεδίου.
Πριν από λίγες μέρες, ο Ηλίας Παναγιώταρος, επιφανές στέλεχος της Χρυσής Αυγής, δήλωνε σε προεκλογική συγκέντρωση, πως η οργάνωση του θα εφορμούσε στους βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς και θα πετούσε έξω τα παιδιά των μεταναστών.
Ενάμιση χρόνο πριν, εκσυγχρονιστής υπουργός είχε δηλώσει πως για την κατάρρευση των δημόσιων νοσοκομείων έφταιγαν μεταξύ άλλων, οι μετανάστες που νοσηλεύονταν χωρίς να πληρώσουν, υπαινισσόμενος ότι αν ένας άρρωστος δεν είναι Έλληνας και δεν έχει χρήματα, θα πρέπει να αφεθεί στην τύχη του. Σε συνθήκες κρίσης, η στοιχειώδης ανθρωπιά, η φροντίδα των παιδιών και των αρρώστων, προβάλλεται ως πολυτέλεια.
Κάπως έτσι, οι ξυλοδαρμοί και τα μαχαιρώματα μεταναστών από μέλη ή οπαδούς της Χρυσής Αυγής, έφτασαν να αντιμετωπίζονται ακόμα και από ανθρώπους που δεν θα πείραζαν κουνούπι, ως λεπτομέρεια.
Αν κάτι μπορούμε να διδαχθούμε από την ιστορία είναι πως ένα φασιστικό κόμμα δεν γίνεται δημοκρατικότερο αν εκλεγεί δημοκρατικά. Απλά γίνονται πιο πολλοί οι συνένοχοι. Όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πλέον η τελευταία γραμμή άμυνας. Αλλιώς κάποιος μεγαλόσχημος αντί για το μαζί τα φάγαμε, θα μας πει μια μέρα μαζί τους μαχαιρώναμε.
http://www.unhcr.gr/1againstracism/κριτική-από-τα-μέσα-η-αποτυχία-των-μμε