Βίντεο

Τοποθετώντας την επιστήμη της μεταφυσικής στο “φυσικό” της τοπίο, στους εκκλησιαστικούς ναούς, ενοποιείται στην ουσία του αυτό που φαίνεται όχι απλώς διαφορετικό, αλλά προσβλητικά διαφορετικό. Έτσι, με αυτή την πρόχειρη εκτροπή η εκκλησία θα δοκιμάσει για μια ακόμη φορά τη φτώχια του πνεύματός της (για το οποίο κομπάζει ως πρωτοπόρος απέναντι στον υλισμό των καιρών), ο Χέγκελ θα πάρει τη μορφή του ευαγγελιστή που ο ίδιος διεκδίκησε (σε πείσμα της διεκδίκησης του από τους ευαγγελιστές της επανάστασης), η +τεχνία- θα κατοχυρώσει για μια ακόμη φορά την αρνητικότητα της ύβρεως σε αυτούς που καταφάσκουν στην γενικευμένη αλλοτρίωση, ο κυρίαρχος λαός θα πετάξει το πλαστικό σημαιάκι μιας χρήσεως μέχρι το επόμενο συλλαλητήριο μιας χρήσεως και οι δυνάμεις του αρνητικού θα ερίζουν για την αναγκαιότητα ή μη της διαλεκτικής. Tout va bien…

Συντεχνίαπλην  (συνέλευση Αθήνας)

Οι Nouvelle Punk είναι ένα αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα που προτείνει μια νέα ανάγνωση του ελληνόφωνου πανκ των δεκαετιών 80 και 90, προσπαθώντας να αναδείξει την πολιτικότητα της συλλογικής δημιουργίας, μακριά από τις έννοιες του “ειδικού” και της “αυθεντίας”.

Οι Nouvelle Punk είναι ελευθέρας βοσκής και ζουν σε περιαστικές φάρμες της Θεσσαλονίκης. Θα τους βρείτε σε χώρους που κυοφορούν την Ουτοπία και σίγουρα όχι σε επιλεγμένα η μη καταστήματα.

Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζι τους στη διεύθυνση: nouvellepunk2310@gmail.com

Είναι αδύνατο να καταλάβουμε τη σύγχρονη κοινωνία μας, αν δεν γνωρίζουμε με σαφήνεια τον παράγοντα που κατά κύριο λόγο την καθορίζει, δηλαδή την Τεχνική σαν ένα σύνολο μέσων, μεθόδων και οργάνωσης της γνώσης με συγκεκριμένο προσανατολισμό.
Ο Ζακ Ελλύλ (1912-1994), ένας από τους σημαντικότερους μελετητές του τεχνικού φαινομένου, εκθέτει εδώ με πολύ ζωντανό τρόπο τα βασικά συμπεράσματά του σε μια συνέντευξή του στην ολλανδική ομάδα ReRun το 1992.

Πολλά χρόνια πριν τα πρώτα σύννεφα της κρίσης σκεπάσουν τον ελληνικό ουρανό, στις πιο ένδοξες στιγμές και στις πιο ανιαρές ημέρες της ελληνικής κοινωνίας δρομολογούταν με ζήλο η υποτίμηση της εργασίας και της ζωής των μεταναστών/τριών. Η κρίση γι’ αυτές/ούς έχει, πια, ενηλικιωθεί. Και, σε πείσμα των ευρημάτων μιας ρηχής δημοσιογραφίας, δε φέρει τίποτα το ανθρωπιστικό. Γιατί οργανώθηκε, εξαρχής, πολιτικά, κοινωνικά και στρατιωτικά. Ο λόγος για το ρατσισμό στην ελλάδα της κρίσης, απλώς, συσκοτίζει και βολεύει. Και αποκρύπτει το πόσο δομική ήταν αυτή η υποτίμηση για την ίδια την ανάπτυξη του ελληνικού κράτους και την αυτο-αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά η κρίση ξέρει να αντιστρέφει και τα νοήματα. Σήμερα, οι μετανάστριες/ες κατηγορούνται για την ίδια την παρακμή του ελληνικού οικοδομήματος. Και μέσα σε τούτο τον αντεστραμμένο κόσμο η υποτίμησή τους γίνεται πιο επιθετική και πιο νομιμοποιημένη. Το φιλμ Impossible Biographies, ως μέρος του ερευνητικού εγχειρήματος The City at a Time of Crisis, γίνεται μάρτυρας αυτής της επίθεσης. Σήμερα, όπως και χθες, οι υποτιμημένες ζωές των μεταναστών/ριών θα μας θυμίζουν πώς είναι να ζεις και να πεθαίνεις μέσα στην εξαναγκασμένη ανωνυμία και την αορατότητα. Πώς είναι να ζεις μία ζωή μη βιογραφήσιμη.

http://crisis-scape.net/blog/item/152-impossible-biographies