Πολλά χρόνια πριν τα πρώτα σύννεφα της κρίσης σκεπάσουν τον ελληνικό ουρανό, στις πιο ένδοξες στιγμές και στις πιο ανιαρές ημέρες της ελληνικής κοινωνίας δρομολογούταν με ζήλο η υποτίμηση της εργασίας και της ζωής των μεταναστών/τριών. Η κρίση γι’ αυτές/ούς έχει, πια, ενηλικιωθεί. Και, σε πείσμα των ευρημάτων μιας ρηχής δημοσιογραφίας, δε φέρει τίποτα το ανθρωπιστικό. Γιατί οργανώθηκε, εξαρχής, πολιτικά, κοινωνικά και στρατιωτικά. Ο λόγος για το ρατσισμό στην ελλάδα της κρίσης, απλώς, συσκοτίζει και βολεύει. Και αποκρύπτει το πόσο δομική ήταν αυτή η υποτίμηση για την ίδια την ανάπτυξη του ελληνικού κράτους και την αυτο-αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά η κρίση ξέρει να αντιστρέφει και τα νοήματα. Σήμερα, οι μετανάστριες/ες κατηγορούνται για την ίδια την παρακμή του ελληνικού οικοδομήματος. Και μέσα σε τούτο τον αντεστραμμένο κόσμο η υποτίμησή τους γίνεται πιο επιθετική και πιο νομιμοποιημένη. Το φιλμ Impossible Biographies, ως μέρος του ερευνητικού εγχειρήματος The City at a Time of Crisis, γίνεται μάρτυρας αυτής της επίθεσης. Σήμερα, όπως και χθες, οι υποτιμημένες ζωές των μεταναστών/ριών θα μας θυμίζουν πώς είναι να ζεις και να πεθαίνεις μέσα στην εξαναγκασμένη ανωνυμία και την αορατότητα. Πώς είναι να ζεις μία ζωή μη βιογραφήσιμη.
http://crisis-scape.net/blog/item/152-impossible-biographies
